neergeknield
voegt een dahlia zich
bij de bloemenzee
de dauw druppelt langs
haar stelen
stralend kijkt ze me aan
zoals een mens graag
herinnerd wil worden
haar stem
zingt zachtjes in mijn hoofd
makkelijk winnares
in een talentenshow
nu sterven de klanken weg
tussen de bomen
en groet ze me
in een kleinere gedaante
de herinnering blijft
het loslaten niet